महाबौद्धको काजिमानको मःम पसलमा पसेर एउटै टेवलमा बसेर म:म खाउन्जेल काम गर्ने र काम गर्न लगाउनेको हैसियत एउटै हो भन्छु म त । भलै त्यहाँबाट निस्केपछिको कुरा बेग्लै । त्यसैले पनि आफुले अध्ययन गरेको कलेजमा पढ्न आउनेहरुले कि मैले जस्तै घरको हलगोरु मासेर खर्च जुटाएर आए कि दिदिबहिनिको खुत्रुके फुटाएर आए होलान भन्ने लाग्यो । नत्र किन त मेरै डयांगमा सामिल तिनिहरु ? मैले जस्तै गुन्द्रुक र ढिँडोमा गुजारा चलाउनेको यत्रो जमातमा मलाइ साह्रै रमाइलो लागिरहेको थियो । मेरो निधारको जस्तै अरुको निधारमा पनि घाउको खत देख्दा लाग्थ्यो बजियाले पनि बाटुलिलाई जिस्क्याउन भ्याएछ र भेटेछ ढुंगाको घुँयेत्रो । धेरै मध्ये एक थिइन सोनि । एकै नजरमा सबैको मन हर्ने हैसियतको रुपरंग भएकि । म पनि त कम्ताको हेण्डसम होइन त्यहि अलिकति रुपरंग र जीउडाल नमिलेको मात्रै हो । मनमनै सोच्थेँ यस्ति परिलाइ कुनै उपमा दिउँ तर के ? मनमा सुझिरहेको थिएन । धेरै सोचबिचार पछि यस्तो शब्द सुझमा आयो । नेप्टि । उर्बशि, तिलोत्तमा, परि, सुन्दरि अरु साथिहरुले त के के डिस्नेरिमा भए जति सबै उपमा भन्न भ्याए । बहाना थियो हाँसखेलको थियो । दिनकटाउने मेलोको थियो । नजिक हुनेको मेसोको थियो । आतिमयता बढाउनेको चाँजोको थियो । साँच्चै त्यो शिवाय अरु केहि थिएन । तर म बिचार गर्थे बेला मौकामा अरुले सम्बोधन गर्दा उनको अनुहार जति बल्थ्यो मैले नेप्टि भनेर सम्बोधन गर्दा झयाप्पै निभ्थ्यो ।
Sunday, September 7, 2014
Friday, August 8, 2014
उधेक पो लाग्छ नेपाली हरु को बुद्धि देखेर :
हामी नेपाली हरु साँच्चै नै गिदी कम्ती भएरै पछी परेका रैछौ भन्ने कुरा नेपाली हरु कै कृियाकलापले प्रमाणित गर्ने गरेको छ ।
बिषय सन्दर्भ वा घटनाहरू आदी जस्तो सुकै होस जात्रा देखाइ हाल्छौ, साँच्चै सिपालु र जागरिला छौ हामी नेपालीहरु जाँत्रा देखाउन मा,
धेरै पर नजाउ हिजो को फुटबल वर्ल्ड कप खेल र आजको इज्रायल र प्लास्टाइन बिच को युद्ध लाई लिएर हामी नेपाली हरु उचालिएको हेरौ ! हिजो फुटबल हुदा पनि नेपाली नेपाली हरु को बादबिवाद, झगडा, तँ तँ म म जस्ता कृयाकलाप हरु प्रश्स्त भएको थियो ।
कति साथी हरु त अहिले संम पनि एक आफस मा दुस्मनी साँधेर बसेका छन ।
अहिले यो फेसबुकमा इज्रायल र प्लास्टाइन को युद्धका बादबिबाद हरु चर्किरहेको देखिन्छन् ।
Thursday, June 19, 2014
कथा : शंका
एकान्त भंग गर्दै बोली प्रभा
दिज्यु के भो हजुरलाई ।
हडबडाउँदै बोलेँ केहि हैन ।
पत्याईन क्यार निधार छामी, चिटचिट पसिना छुटिरहेको थियो । ओहो ! ज्वरो आएछ, एक्लै बोली ऊ । सोध्दै नसोधी डाक्टर बोलाई ।
प्रभात, मेरो क्लासमेट फ्रेन्ड । डाक्टर भएको छ अहिले । बोल्यो - कति भनौ तिमीलाई सानो कुरामा धेरै दिमाग नचलाऊ भनेर । चुप बसेँ, ऊ अरु पनि केहि बोल्दै थियो । प्रभातको बोली पालना गर्दै प्रभाले आदेश दिई दिज्यु रेस्ट गरिस्यो, धेरै दिमाग नचलाईस्यो नि ।
जति निदाउन खोज्दा पनि निद आएकै हैन झन् धेरै सरुको कुराको याद आईरहेछ । मनसपटलमा बिहानको घटना खेल्न थाल्यो । सरु मेरी बालसखा, पढ्न त्यति चलाख त हैन तर पनि चलाखमै गनिन्थी । अहिले महिलाको हकहितको लागी काम गर्ने एनजीओ मा जब गर्छे । बडो नेता टाईपकी छे यो केटी । पुरुषको जतिकै अधिकार पाउनुपर्ने उस्को माग नै छ । अनि अर्को सिदान्त हाँसेर बाँच्ने । तर करिब एक बर्षपछिको भेटमा सरुलाई एकदमै फरक पाएँ । सोधेँ के भो तँलाई किन निरास ? सँधै हाँसेर बाँच्नुपर्ने लेक्चर दिदैँ हिड्थीस् त ! धेरै समयको मौनता चिर्दै सरुले मुख खोली,
समर लाई चिन्छस् ?
छैनको मुन्टो हल्लाएँ ।
उसैले कुरा सुरु गरी - हेर् न हामी सँगै पढेको रे मलाई भने याद भएन, सरकारी जागीरे, अहिले बसाईँ सरेर तराई झरेको रहेछ ।
के भो त की लभ सभको चक्करमा फसिस् बीचैमा कुरा काटेर बोलेँ म ।
लामो स्वास सँगै ऊ बोली -
के भन्नु यार तँलाई, जिन्दगीले जे नसोचेको त्यहि गराउँदो रहेछ । फेसबुकमा समर सँग भेट भयो, गफ गर्दै जाँदा हामी नजिक भयौँ, पछि भेटघाट पनि बाक्लै हुन थाल्यो । मान्छेलाउ आकर्षण गर्न सिपालु रहेछ ऊ पत्तै नपाई म पनि फसिहालेँ ।